نشست صمیمانه مهر با عوامل برنامه-۱؛
شوخی شوخی چگونه جدی می شود؟
کنکور هنر: زنده یاد محمد ابوالحسنی تهیه کننده برنامه شوخی شوخی یکی از دغدغه های این برنامه را آگاهی بخشی دانست که در نهایت می تواند به همان شعار ایران آباد و آزاد منتهی شود.
خبرگزاری مهر - گروه هنر- عطیه مؤذن: «شوخی شوخی» حالا تبدیل به یکی از آخرین یادگارهای زنده یاد محمد ابوالحسنی شده است. یادگاری که حکم تجربه ای تازه برای این چهره تأثیرگذار در جریان احیای انیمیشن سازی ایران در یک دهه اخیر را داشت. تولید یک طنز آیتمی با محوریت عروسک های تجربه ای نو برای محمد ابوالحسنی در مقام تهیه کننده بود. تجربه ای که همزمان رنگ و لعابی از جسارت و نقادی «دیرین دیرین» را در خود داشت و رویکردهای خلاقه این تهیه کننده در امتداد ایجاد فضاهای بصری تازه در قاب تلویزیون هم در آن مشهود بود.
«شوخی شوخی» این شب ها در حالی روی آنتن می رود تا عروسک هایش خنده بر لب های مخاطبان خسته از روزهای کرونائی بنشانند که خالقش خود قربانی کرونا شد و دیگر در بین ما نیست. زنده یاد ابوالحسنی همین چند روز پیش به سبب ابتلاء به ویروس کرونا دارفانی را وداع گفت تا تنها یادگارهایش برای مان باقی بماند و یادش.
گاهی با اهمیت ترین حرف ها را باید «شوخی شوخی» بیان کرد نه به جهت اینکه از حجم اهمیت آنها کاسته شود بلکه به جهت اینکه مخاطب بیشتری پای آنها بنشیند و اتفاقاً تأثیر بیشتری بگذارد و در عین حال به قول تهیه کننده همین مجموعه کودکان و نسل های مختلف را درگیر خود کند.
مجموعه «شوخی شوخی» چند ماهی است که روی آنتن شبکه سه می رود این مجموعه در قالب یک تاکشوی عروسکی تولید می شود و به دغدغه های محیط زیستی و مسائل اجتماعی می پردازد. این مجموعه به تهیه کنندگی زنده یاد محمد ابوالحسنی تولید می شد که قبل از این بسیاری او را با تهیه کنندگی ویدیو های کوتاه «دیرین دیرین» در فضای مجازی می شناختند که با روایت های محمدرضا علیمردانی و شخصیت هایی کارتونی هم فرهنگ غلط، هم دولت و هم خیلی از مسائل و اتفاقات اجتماعی را نقد می کرد.
در واپسین روزهای سال ۹۹ و به بهانه تولید قسمت های ویژه این مجموعه عروسکی برای نوروز ۱۴۰۰ در قالب یک نشست، با عوامل اصلی این مجموعه به گفتگو نشستیم؛ نشست ما با عوامل «شوخی شوخی» اما کمی متفاوت اجرا شد. از آنجائیکه عوامل سخت درگیر ضبط برنامه نوروزی بودند بعنوان خبرنگار به لوکیشن برنامه رفتم و اتفاقاً با میزبانی تعدادی از عوامل از صحنه تا پشت صحنه مواجه شدم.
عبدالله روا مجری، محمد لقمانیان کارگردان (که بسیاری او را با ویدیو های «لقمه شو» و صداپیشگی «بچه فامیل دور» در مجموعه «کلاه قرمزی» می شناسند) و محمد ابوالحسنی خالق و پیشتاز آثار پویانمایی چون سینمایی «تهران ۱۵۰۰» و «دیرین دیرین» در این جلسه حضور داشتند. حتی عروسک ها یا درواقع شخصیت هایی چون «آقای زل» که فقط زل می زند و «نمونه» که هر چند دقیقه یک دفعه تلاش می کرد برایمان چایی بیاورد، در این جلسه حضور پررنگی داشتند.
این آخرین گفتگوی رسانه ای زنده یاد محمد ابوالحسنی در مقام تهیه کننده است؛ تهیه کننده ای که همیشه تلاش می کرد تا همه موجبات کار را فراهم آورد و خلأ چیزی احساس نشود.
ابتدای این جلسه با سلام و میزبانی عبدالله روا به سبک اجراهای تلویزیونی اش آغاز شد و ادامه این جلسه با سوال های من پیش رفت که در ادامه مشروحی از این جلسه را می خوانید که درباره ایده شروع این تاکشوی عروسکی، دغدغه های آن، اهداف پرداختن به مسائل محیط زیستی و همین طور مسائل اجتماعی صحبت شده است.
بخشی از نشست، با شوخی ها و طنازی های صداپیشه ها و شخصیت های عروسکی پیش رفت که می توانید در ویدئوهایی که در زیر آمده است ببینید از ماجرای «گل پسند» خانمی که عاشق عبدالله روا شده تا قصه های عروسک «نمونه» و درخواست گرفتن کارت ملی من خبرنگار برای فرزندش «ویرگول»! و این دفعه هم عبدالله روا مجری برنامه به سبک و سیاق همیشگی گفتگو را آغاز کرد اما با این تفاوت که ما میزبان آنها بودیم.
قسمت اول این جلسه صمیمانه را با گرامیداشت یاد و خاطره زنده یاد محمد ابوالحسنی در ادامه می خوانید:
عبدالله روا: سلام عرض ادب، اینجا استودیوی «شوخی شوخی» است. ما میهمان داریم در اصل قرار بود ما برویم خبرگزاری مهر به همراه آقای لقمانیان کارگردان برنامه و آقای ابوالحسنی عزیز که تهیه کننده هستند، خانم مؤذن از خبرگزاری مهر ما را دعوت نمودند و چون تعداد ما خیلی زیاد بود و بچه ها کمی شیطون هستند ما میزبان شدیم.
*خیلی ممنونم که ما را اینجا دعوت کردید تا از اینجا میزبان شما باشیم.
روا: راستی آقای «زل» را معرفی نکردم. [اشاره می کند به عروسکی که فقط زل می زند. همزمان با حضور او نیز عروسک «نمونه» وارد می شود]
اکثریت قریب به اتفاق فرم های مختلف برنامه هایی را که در کشورمان ایجاد می شود اجرا کرده ام و این از همه آنها سخت تر است. *بعد از چندین برنامه گفتگومحور و حتی اجراهایی در فضای طنز به اجرای این برنامه عروسکی پرداخته اید، چنین اجرائی چقدر سخت تر است؟
محمد لقمانیان: بطور قطع برنامه عروسکی سخت تر است.
روا: همین که آقای لقمانیان گفت. (با خنده) اصلاً جمله ای تکراری اینجا همیشه از محمد می شنویم که کار عروسکی کار سختی است و این خیلی واقعی است. من خودم چنین تصوری از کار عروسکی نداشتم. تقریباً می توان گفت من اکثریت قریب به اتفاق فرم های مختلف برنامه هایی را که در کشورمان ایجاد می شود اجرا کرده ام و این از همه آنها سخت تر است.
*و چالش آن کجاست؟
روا: به هر حال شما با یک شیء بی جان طرف هستید که باید حس کنید جان دارد و یک نفر در پشت عروسک حضور دارد که باید در نظر بگیرید او نیست. برای مجری همین که بتواند با این مساله ارتباط برقرار کند فکر می کنم مرحله بزرگی است. فکر می کنم برخی اگر بخواهند خودرا محک بزنند نمی توانند از این مرحله رد شوند و من با راهنمایی های محمد لقمانیان رد شدم. این کار از آنچه تصور می کنید کار پیچیده تری است و در کنار اینکه خیلی تجربه سختی است خیلی هم یاد گرفته ام که حتی پس از اینجا خیلی به دردم می خورد.
*مثلا چه نکاتی؟
روا: وقتی شما فقط یک متغیر در برنامه دارید و بطور مثال مجری یک برنامه ترکیبی هستید [نمونه باردیگر پشت میز می آید و روا می گوید نمونه کمی کمتر بیا، هر وقت چایی خواستیم بیا] وقتی یک متغیر داریم زمان هم مشخص است و به همان اندازه وقت گرفته می شود اما وقتی چند متغیر داریم زمان هم چند برابر اضافه می شود و ما در برنامه های عروسکی چندین متغیر داریم.
آن وقت هر دلیلی موجب می شود که وسط ضبط بخواهیم برنامه را قطع نماییم. درحالیکه در برنامه مجری محور فقط بطور مثال تپق مجری یا وسایل فنی مشکل به وجود می آورد. وقتی عروسک هست؛ موها و دست عروسک گردان، حالت عروسک همه مهمست و حتی یک باره می بینید چشمانش می افتد و خیلی موارد دیگر که اگر عاشق این کاراکترها نباشید نمی توانید سختی را تحمل کنید. اینها را هم البته از محمد لقمانیان آموخته ام که باید عاشق اینها باشید و من هم به تدریج دارم آماده تر و عاشق تر می شوم.
*هم خودتان عاشق می شوید و هم آنطور که در برنامه دیده ایم برخی کاراکترها عاشق شما می شوند.
روا: [با خنده رو می کند به یکی از عروسک ها] بله ایشون گل پسند خانم است.
*چند سالشون است؟
لقمانیان: ایشان دوست ندارد سنش را بگوید!
روا: سن یک عدد است آبروی پاچه بزی هم که مد است… [گفتگوهایی بین من و گل پسند شکل می گیرد و این شخصیت عروسکی که در قصه مشتاق مجری است با هنرمندی همزمان صداپیشگی و عروسک گردانی لقمانیان، شوخی هایی می کند]
آقای طهماسب و خانم برومند که اساتید ما هستند، همیشه در این عرصه کار کرده و تلاش نموده اند و پرچم این سبک و سیاق از برنامه سازی را بالا گرفته بودند *آقای لقمانیان پیش از اینکه برنامه روی آنتن برود گفتگویی با شما داشتیم که فرمودین این نخستین تاکشوی عروسکی است. توضیحی درباره سختی ها و چالش های کار عروسکی می دهید خصوصاً که عروسک های زیادی در این برنامه دارید و اینکه چرا سمت ساخت چنین تاکشویی قدم برداشتید؟
لقمانیان: سمت این کار آمدم چون تخصص و حرفه من سالهای سال همین بوده است و دنیای عروسکی را کاملاً می شناسم. حس کردم نیازی هست که کار عروسکی در تلویزیون و در فضای مجازی بیشتر دیده شود. آقای طهماسب و خانم برومند که اساتید ما هستند، همیشه در این عرصه کار کرده و تلاش نموده اند و پرچم این سبک و سیاق از برنامه سازی را بالا گرفته بودند. به هر حال زمانه یا هرچیزی موجب شد این عزیزان در جایی کم کار شوند و ما که شاگردهایشان بودیم با کسب اجازه و رخصت از آنها گفتیم این کار را گسترش دهیم.
از طرف دیگر درباره تاکشو باید گفت من ساختاری را در نظر داشتم که با آقای ابوالحسنی مشورت کردیم تا به یک طرح مشخص برسیم. ان زمان دیدیم تاکشو یک ساختار جهانی است مثل حضور میهمان و یا برنامه های مجری محور و مسابقه و جُنگ مانند که همه ساختاری جهانی پیدا کرده اند و دیگر نمی توان گفت چه کسی از کجا تقلید کرده است.
من دیدم این ساختار در این زمانه جواب می دهد و مردم با آن آشنا هستند و با خودم گفتم بجای اینکه سلبریتی یا میهمان زنده بیاوریم از عروسک استفاده نمائیم و با دنیای عروسک ها وارد فاز شوخی شویم. کارمان هم شوخی کردن است چونکه عروسک استعاره است و کاریکاتوری از انسان هاست. وقتی انسان ها عروسک می سازند به این علت است که از لحاظ رفتاری و یا طرز تفکر می خواهیم کاریکاتورهای خودمان را به مردم نشان دهیم و مختص به کودک نیست. بنا بر این عروسک با کودک درون همه مردم ارتباط دارد و هرکسی کودک درون زنده ای داشته باشد می تواند با این عروسک ها ارتباط برقرار کند. برای همین هم این عروسک ها قرار نیست ما را یاد کسی دیگر بیندازد و ما به ازای مسئول یا سلبریتی و … باشند. اینها استعاره از خود مردم است کودک درونمان را اگر قلقلک دهیم با این عروسک ها اخت پیدا می کنند.
*شاید این تصور پیش بیاید که مابه ازاها بیشتر مورد توجه واقع شود؟ (نمونه باردیگر وارد می شود)
لقمانیان: متأسفانه ما به ازاهایی که در ایران کار شده است ضعیف بوده است رجل سیاسی، هنرمندان و… تولید شده اما ضعیف بوده است و مردم را دل زده کرده است.
*و فکر می کنم مخاطب نسبت به آنها گارد هم می گیرد.
لقمانیان: بله همین طور است. ما معتقدیم عروسک کاریکاتور افراد است و وقتی عروسک شخصی را می سازیم اما نتوانیم با او شوخی نماییم یا حرفی را از زبان او بزنیم که نمی گردد به نظرم ساخت این عروسک ها بی مزه می شود. مگر اینکه رجل سیاسی آن ور آبی را بسازیم که باز این کار هم تقلیدی دم دستی است. ساختار این عروسک ها در دنیا مشهور است که همان ماپت ها هستند و من خواستم ماپت هایی ایرانی بسازم که یک جاهایی لهجه دارند، رفتار ایرانی دارند و اشتباهات و فرهنگ و رفتارهای ما را نشان می دهند.
*آقای ابوالحسنی فکر می کنم تا الان چند هزار آیتم از «دیرین دیرین» در فضای مجازی دیدیم چرا پس از آن مجموعه پویانمایی که موفقیت بسیاری هم کسب نمود سراغ کار عروسکی رفتید؟ [عروسک نمونه باردیگر می آید و شوخی هایی می کند، کمی هم برای تهیه کننده مظلوم می شود]
محمد ابوالحسنی: من به تک تک افراد تیم علاقه دارم. کاری که انجام می دهیم یک کار گروهی است و همه افراد تیم باید با هم همکاری کنند و هماهنگ باشند تا کار خوبی دربیاید. (نمونه صدای گربه درمی آورد)
روا: این «نمونه» هر وقت مظلوم می شود صدای گربه درمی آورد!
نمونه: حقیقت را بخواهی من پیش تهیه کننده می آیم تا بگویم چای گران شده است پول نداریم چای بخوریم، هر وقت هم می خواهیم چای بدهیم تفاله چای قبلی را درست می کنم بدهم روا بخورد. (خنده همه) اگر می شود با یک بانک صحبت کرده ام وام بگیریم برای خرید چایی.
لقمانیان: البته شوخی می کند، همین طور که می بینید ما با مسائل مختلف شوخی می نماییم، یک جایی سیاه نمایی است و جاهایی هم شوخی است. مثلاً وقتی گفته می شود ما چایی نداریم بخوریم مردم می فهمند که همه چایی دارند و اینها شوخی است.
روا: بهترین توصیف همان مدل کاریکاتوری است.
*چطور تصمیم گرفتید بجای انیمیشن سراغ عروسک ها و شخصیت های عروسکی بروید؟
ابوالحسنی: ما از سال ۹۴ مجموعه «دیرین دیرین» را منتشر می نماییم و تا الان حدود ۳۵۰۰ قسمت از این مجموعه ساخته و انتشار یافته است. علی درخشی اعجوبه ای است که این مجموعه را کارگردانی می کند و نویسندگی قسمتی از آنها را هم بر عهده داشته است. خیلی هم در فضای مجازی مخاطب پیدا کرد و تجربه خوبی برای من بعنوان کار در قالب کوتاه بود که بتواند مخاطب عام داشته باشد.
خود من خیلی دوست داشتم فضای عروسکی را تجربه کنم چون به شدت پتانسیل و ظرفیت دارد. بزرگانی مثل ایرج طهماسب و مرضیه برومند در این فضا فعالیت نموده اند. با این وجود بیشتر کارها در این فضا حال و هوای تلویزیونی و قالب بلند داشته است و من دوست داشتم بتوانم در همین فضا با قالب کوتاه کار کنم بنا بر این هم با آقای لقمانیان صحبت کردم. لقمانیان هم سابقه کار عروسکی دارد و در رشته های مختلف این حوزه فعالیت نموده است و هم تجربه ای موفق در کار کوتاه عروسکی در فضای مجازی داشته است.
برای همین با هم صحبت کردیم تا ببینیم چه طراحی می توانیم داشته باشیم که مجموعه ما هم تلویزیونی باشد و هم در آیتم های کوتاه کوتاه تولید شود و به آنچه در ذهن ما می گذشت نزدیک باشد.
*این تاکید شما روی کوتاه بودن به سبب سبک زندگی امروز مردم است؟
ابوالحسنی: دقیقاً به نظرم مردم خیلی حال و حوصله کار بلند را ندارند. دوست دارند محتوا یا مطلبی را دریافت نمایند و سراغ بعدی بروند. ما یک برنامه ۲۰ دقیقه ای را به ۱۱ قسمت تبدیل و تقسیم کرده ایم. اول و آخر هر برنامه یک پلاتوی سلام و خداحافظی داریم، سه پلاتو و آیتم داریم که سه پیام هم ارائه می دهیم به شکلی که وقتی برنامه آغاز می شود سریع هم تمام می شود و کسی حس نمی کند کش آمده است و ریتم تند و جذابی برایش در نظر گرفته ایم؛ ساختاری که با آقای لقمانیان آنرا طراحی نموده ایم.
*ممکن است حضور شما در قاب تلویزیون دغدغه و حرفی را که می خواهید بیان کنید محدود کرده باشد و یا با ممیزی مواجه شوید؟
ابوالحسنی: به هر حال هر رسانه ای مقتضیات خاص خودرا دارد. ما در فضای مجازی با مدلی کار می نماییم و برای تلویزیون با مدل دیگری کار می نماییم و هر مدلی که پیش می رویم متناسب با بستر و فضایی است که کار را پیش می بریم. اتفاقاً حرفی که الان بیان می نماییم فضای مناسبش همان تلویزیون است. ما در حوزه محیط زیست کار می نماییم و این دغدغه شخصی من بود. محیط زیست خیلی اهمیت دارد، شاید دولت ها بیایند و بروند و تغییر کنند اما محیط زیست است که برای نسل آینده ما باقی می ماند. محیط زیست باید برای مردم دغدغه شود درحالیکه الان دغدغه نیست. مردم آنقدر دغدغه معیشت و دیگر مسائل را دارند درگیر مساله محیط زیست نیستند. علاقه ما این است که با این برنامه حدود ۲۰۰ قسمت در نظر گرفته ایم و از آنتن شبکه سه که یکی از پرمخاطب ترین شبکه هاست و به لطف مدیر شبکه از جای خوبی پخش می شود، این آگاهی را بدهیم که مسائل محیط زیستی اهمیت بالایی دارد.
[نمونه وارد می شود و از من کارت ملی می خواهد برای فرزندش ویرگول تا برای او پوشک بگیرد من هم در امتداد این دغدغه او برای مسائل اقتصادی سوال بعدی را می پرسم]
*آقای ابوالحسنی به مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم اشاره کردند آیا در این همه مشکلات، محیط زیست می تواند دغدغه مردم شود؟
لقمانیان: من روزهای اول همین نکته را به آقای ابوالحسنی می گفتم و ایشان می گفت ما می توانیم در ۲ محور به موضوعات بپردازیم موضوعات اقتصادی و اجتماعی و همین طور موضوعات محیط زیستی و من باز هم برایم سوال بود که کسی که دغدغه اش این است که گوشت گران شده است دیگر برایش اهمیتی ندارد که کاتالیست خودرو یا آب پنهان چیست. گوزن زرد آسیایی در حال انقراض است. کسی که در استان مرکزی زندگی می کند صید ترال برایش مفهومی ندارد.
نباید پیش فرض بگذاریم و بگوییم که الان مردم درگیر هستند پس نباید به این مسائل پرداخت. درگیری همیشه هست و اگر هنرمندان فقط بخواهند درباره همین مسائل معیشتی صحبت کنند دیگر نباید به موضوعات دیگر بپردازیم. همه برنامه ها بی مزه می شود و همه مدام نقد و غر زدن است *گاهی اصلاً نمی داند اینها چی هستند؟
لقمانیان: یادم هست زمانی کمپینی راه افتاده بود و یکی از دوستان بواسطه فعالیتم در فضای مجازی خواسته بودند درباره آن اطلاع رسانی کنم. فک خزری در حال انقراض بود و دوست من می خواستم یک سری ویدئو قرار دهم و من همان زمان به او گفتم مگر فک خزری دغدغه مردم است؟ و بعد که به تدریج ما به حرف آقای ابوالحسنی گوش کردیم متوجه شدیم که واقعاً این مسائل در دراز مدت مطرح است.
ممکن است در لحظه برای شما مهم نباشد اما اگر واقعاً خانواده داشته باشید فرزند داشته باشید و به فکر همنوعان خود باشید می بینید که مساله اقتصاد، گوشت و… حل می شود. دلار بالا و پایین می رود و ما ایرانیها با هر یک از اینها شوخی کرده ایم. الان هم شوخی می نماییم ولی مساله اساسی تری درباره اینها وجود دارد.
من جدیداً مثلاً به همسرم می گویم برای زباله ها شیرابه تولید نکنیم و او می گوید من یک عمر است حواسم به این مسائل است. اتفاقاً ما بازخوردهای خوبی هم داشته ایم شاید روزهای اول مردم متوجه فضای برنامه نمی شدند و می گفتند ما نمی دانیم موضوع برنامه اجتماعی است یا محیط زیست. ساختار را هنوز درک نکرده بودند اما الان استقبال می کنند که هم سرگرم کننده است و هم نکته آموزشی دارد.
به نظرم نباید پیش فرض بگذاریم و بگوییم که الان مردم درگیر هستند پس نباید به این مسائل پرداخت. درگیری همیشه هست و اگر هنرمندان فقط بخواهند درباره همین مسائل معیشتی صحبت کنند دیگر نباید به موضوعات دیگر بپردازیم. همه برنامه ها بی مزه می شود و همه مدام نقد و غر زدن است. ما خواستیم برنامه لطیفی داشته باشیم، اسم آنرا هم «شوخی شوخی» گذاشتیم و اتفاقاً همه فکر می کنند این به مفهوم آنست که همه باید قهقهه بزنند درحالیکه از دست عروسک ها کار زیادی برنمی آید. اگر عروسک احساس را منتقل کند وبیننده را به کودک درونش ببرد مشکل حل می شود. ما فقط مقرر است تلنگر بزنیم، هدف ما این نیست که بیننده ها با دیدن برنامه قهقهه بزنند و بالش را گاز بگیرند بلکه می خواهیم شوخی نماییم و در شوخی هم گاهی لبخند است و گاهی خنده.
*پس باید این دغدغه ها را جدی بگیریم یا شوخی شوخی حسابشان کنیم؟
لقمانیان: ما شوخی می گوییم که مردم جدی بگیرند. [نمونه باردیگر می آید و از موزه پسماندها و بازیافت ها می گوید]
ابوالحسنی: البته این را هم بگویم که ما به مسائل معیشتی و مشکلاتی که مردم با آن مواجهند اشاره می نماییم ولی توقف روی این موضوعات درست نیست. ما باید اهتمام نماییم آگاهی مردم را بالاتر ببریم. ما نسبت به نسل های دیگر هم مسئول هستیم برای همین باید اهتمام نماییم نگاهی بالاتر به موضوعات داشته باشیم. در این نگاه محیط زیست اهمیت می یابد چون این کار برای ۵۰ سال یا ۱۰۰ سال آینده موثر است. مثلاً آب در ۱۰۰ سال آینده می تواند به یک بحران تبدیل گردد. ما چقدر برای آینده فرزندانمان تلاش می کنیم؟ باید آینده ای برای آنها وجود داشته باشد.
اگر ایران آگاه داشته باشیم خود به خود ایران آزاد و آباد هم پشت سرش می آید و وظیفه ما این است که آگاهی مردم را در حوزه های مختلف بالا ببریم روا: این بچه ها وقتی بزرگ شدند کجا می خواهند زندگی کنند؟ حتی اگر ثروتمند باشد و همه یخچال ها پر گوشت باشد یا جیب ها پر پول باشد ولی محیط زیست سالم نباشد دریا نداشته باشیم و… فکر نمی کنم لذتی باشد. فکر می کنم این مسائل باید برای همه ما مهم باشد. من نزدیک اصفهان به دنیا آمده ام و زاینده رود را در هر ۲ حالت پر آب و بی آب دیده ام. شما نمی دانید زمانی که زاینده رود خشک است این شهر از سکه و رونق می افتد. من حاضرم هیچگاه گوشت نخورم ولی همیشه آن رود جاری باشد. [نمونه باردیگر می آید و این دفعه شوخی هایی با روا دارد] زندگی در طبیعت یک چرخه است و همه سر جای خود هستند. اینطور نیست که اگر پشه از بین برود یا موجودات مزاحم از بین بروند ما می توانیم زندگی عادی داشته باشیم بلکه ممکنست زندگی ما به خطر بیفتد.
لقمانیان: شاید به نظر برسد که ما شعاری این حرف ها را می زنیم، اما آنقدر زیاد از این حرف ها بیان شده است و گاهی هم از جانب خود کسانی که می گویند عمل نشده است و جدی نگرفته اند که گاهی برای مردم هم جدی نیست. با این وجود این فرهنگ که به نسل آینده و همنوع خود دقت کنیم با آموزش و پرورش درست می شود. من نباید به ۴۰ سالگی برسم و در خلوت و یادگیری به این نتیجه برسم بلکه باید به تدریج حل شود.
ابوالحسنی: جمله معروفی هست که شما شنیده اید و گفته می شود ایران آباد ایران آزاد. من می گویم اگر ایران آگاه داشته باشیم خود به خود ایران آزاد و آباد هم پشت سرش می آید. وظیفه ما این است که آگاهی مردم را در حوزه های مختلف بالا ببریم که یک حوزه اش محیط زیست است و حرف پیچیده ای هم نمی زنیم جز اینکه مثلاً در هنگام خرید کیسه پلاستیکی نگیرید یا محصول را در کیسه پارچه ای بگذارید یا اینکه دو کیسه را یکی کنید چون این کار می تواند روی ۳۰۰ سال بعد اثر بگذارد و تمام حرف ما این است که بتوانیم آگاهی مردم را بالا ببریم و اطمینان دارم این افزایش آگاهی به ایران آباد و آزاد می انجامد. در قالب شوخی شوخی داریم حرف هایی جدی بیان می نماییم و بدین سان حتی کودکان هم مخاطب برنامه ما هستند. با آنکه مخاطب ما فقط بچه ها نیستند ولی گاهی مدیران می گویند که فرزندشان ساعت ۹ و نیم شب شبکه سه را انتخاب می کند تا برنامه را ببیند.
روا: وقتی صحبت طولانی مدت می شود همیشه منظور همان ۳۰۰ سال نیست اگر دریاچه ارومیه احیا نمی شد و خشک می ماند ما همین امروز با مسائل بسیار بزرگی در سطح جهانی مواجه می شدیم.
ادامه دارد...
منبع: phdhonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب