در قالب یك فیلم مستند مطرح می شود؛
رابین ویلیامز و بیماری ای كه او را كشت
به گزارش كنكور هنر مستندی كه آخرین روزهای زندگی رابین ویلیامز را به تصویر می كشد، بزودی منتشر می شود.
به گزارش کنکور هنر به نقل از ورایتی، مستند جدید تایلور نوروود با عنوان «آرزوی رابین» که مقرر است اول سپتامبر منتشر بشود، آخرین روزهای زندگی رابین ویلیامز را به تصویر می کشد. دوستان نزدیک، همسایه ها و همسرش سوزان اشنایدر ویلیامز داستان یک مرد و درگیری اش با یک بیماری وحشتناک را قبل از مرگی تعریف می کنند که دنیا را شوکه کرد.
اشنایدر ویلیامز در صدر این مستند قرار دارد و می خواهد هواداران ویلیامز بدانند که این کمدین درگیر یک بیماری جدی به نام دمانس جسم لویی یا Lewy Body Dementia بود. نوروود داستانی اثرگذار تعریف می کند و به بینندگان درباره این بیماری نابودکننده که کنترل مغز را در اختیار می گیرد و روی تمام کارکردها اثر می گذارد، آموزش می دهد. مرگ ویلیامز رسماً بعنوان خودکشی ثبت شده، ولی حالا مشخص شده که او از این بیماری رنج می برده که موجب می شود فرد هم از نظر فیزیکی و هم از نظر روانی بسیار محدود و زندگی کردن برایش نا ممکن شود. البته ویلیامز خودش نمی دانست به این بیماری مبتلا است.
نوروود در مصاحبه ای درباره مستند خود صحبت کرد و گفت می خواست داستانی را تعریف کند که روایت ها درباره ویلیامز را تصحیح می کند چون بسیاری از افراد باور دارند او حتما افسرده یا تحت تاثیر مواد مخدر بوده است.
این مستند بسیار قوی و اثرگذار می باشد. برای شما شکل گیری آن از کجا آغاز شد؟
از طریق یکی از دوستان مشترک من و سوزان اشنایدر ویلیامز صورت گرفت. سوزان با او درباره رابین و این صحبت می کرد که مردم باید درک کنند که چه اتفاقی برای او افتاد و باید بیشتر درباره دمانس یا بیماری زوال عقل جسم لویی بدانند.
سوزان به من زنگ زد و پرسید که آیا می خواهم فیلمی درباره دمانس جسم لویی بسازم یا نه و من نمی خواستم این کار را بکنم. بعنوان یکی از هواداران رابین ویلیامز، هیچ گاه چیزی درباره این بیماری در رابطه با مرگ او نشنیده بودم و فکر می کردم همه چیز را می دانم. وقتی او به من زنگ زد دراین باره هیچ چیزی نمی دانستم.
وقتی متوجه شدید چه اتفاقی افتاد؟
سوزان تمام اتفاق هایی را که در سال آخر او و رابین و نیمی از زندگی رابین به وقوع پیوسته بود، برایم تعریف کرد. او نمی خواست قسمتی از فیلم باشد اما به او گفتم اگر بتواند آن داستان ها را تعریف کند و در فیلم باشد، من هم هستم. برایش ترسناک بود چون آن موقع فقط دو سال از مرگ رابین می گذشت. اما گفت باشه و ما آغاز به انجام دادن مصاحبه ها کردیم و من داستان را پیدا کردم. چیزهایی که او تعریف کرد خیلی باارزش بودند.
بعد رفتم همه چیز را تایید کردم. به بنیاد مایکل جی. فاکس و کلی سازمان های علمی دیگر رفتم تا تمام ادعاها درباره کالبدشکافی او را تایید کنم چون بعنوان یک فیلمساز باید این کار را انجام داد. در نهایت ۱۷ نفر گرد آمدند که تاکنون هیچ گاه درباره رابین صحبت نکرده بودند.
اینکه بعنوان یک فیلمساز درباره دمانس جسم لویی و نحوه اثرگذاری آن روی زندگی رابین شنیدید چطور بود؟
یکی از چیزهای اصلی درباره سوزان این است که قلب بزرگی دارد و زمانی که اعتماد او را به دست آوردم، گفت می توانم هر چیزی که می خواهم بپرسم. در نهایت، ما ۹ ساعت مصاحبه داشتیم و احتمالاً کمتر از ۲۰ دقیقه از آن وارد فیلم شد.
من تمام داستان عاشقانه آنها را از لحظه ملاقات تا اختتام دارم. نکته سخت این است که بسیاری از این ها را به دوستان نزدیکش هم نگفته بود بدین سبب قبول کردن این مسئولیت خیلی عظیم بود. این سفر زنی است که هیچ گاه باردیگر عشق زندگی اش را نخواهد داشت. اما او این جزئیات را به اشتراک گذاشت و تمام چیزهایی که او و شوهرش تحمل کردند را گفت و بدین سبب باید عدالتی باشد و روایت او تصحیح شود.
پروسه فیلمسازی برای من درواقع قبول کردن وزن غم این زن و تلاش در بازگویی داستان او و رابین ویلیامز بود. وقتی همه حرف های شان را زدند وزن زیادی از روی دوش سوزان کم شد. وقتی شان لیوای آمد و گفت رابین ساعت ۳ بامداد به من زنگ زد و گفت نمی داند چطور باید دیالوگ فیلمش را به یاد بیاورد، خیلی شوکه کننده بود.
شان فقط یکی از ۱۷ نفری بود که درباره رابین صحبت کرد، دیوید ای. کلی هم همچون این افراد است.
چطور توانستید در تدوین این روایت را محدود کنید؟
متوجه شدم که با وجود اینکه دمانس جسم لویی در حقیقت یک حکم مرگ است، رابین هیچ گاه نفهمید که به این بیماری مبتلاست و نمی دانست چه اتفاقی دارد می افتد و بدین سبب تم موضوعی این فیلم هم همین بود. من در تدوین نهایی به حلقه های اصلی، همسایه ها، دوستان و حلقه های حرفه ای نگاه کردم. به این نگاه کردم که چه کسی بهترین فرد برای تعریف کردن این داستان خواهد بود.
لحظه هایی هم مانند این آنچه جان، همسایه رابین تعریف می کرد، در فیلم وجود دارد. غیر از سوزان، او آخرین فردی بود که رابین را زنده دید. وی گفت رابین رفت پیشش و خواست او را در آغوش بکشد. چیزی بود که می خواستم داخل فیلم بگذارم چون از انسانیت رابین می گفت.
چیز دیگری بود که طی فرآیند فیلمسازی برای تان متمایز باشد؟
طی بازه ساختن فیلم، سوزان داشت جاهایی می رفت که از زمان زنده بودن رابین نرفته بود و مسایل گذشته را باردیگر زنده می کرد.
یک بار او کنار میز نزدیک تخت بود چون می خواست باردیگر به او نزدیک باشد چون دلش برای شوهرش تنگ شده بود و کتاب «الکلی های ناشناس» او را پیدا کرد. چیز خیلی مهمی برای رابین بود چون او افسردگی و مشکلات سوءاستفاده از مواد داشت و هر شب کتاب را می خواند و کارش را انجام می داد. سوزان کتابش را باز کرد و دید که در یک صفحه نوشته «فقط می خواهم به آدم ها کمک کنم کمتر بترسند.»
این دعای کوچک رابین برای دنیا بود؛ دعایی که هیچکس هیچ گاه قرار نبود بخواند. اما این قلب، انرژی و روحیه او بود.
منبع: phdhonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب