توانمندسازی دانشجویان - علی حبیبی
كنكور هنر: تهران - بیكاری از مشكلات اساسی جامعه ما است كه رفع شدن خیلی از صدمه های اجتماعی به میزان اشتغال جامعه بستگی دارد. برای نیل به افزایش اشتغال در جامعه راهی جز توانمندسازی و مهارت آموزی افراد جامعه متصور نیست.
در زمان حاضر خیلی از جوانان بخصوص فارغ التحصیلان دانشگاه ها بیكار هستند و امید چندانی به اشتغال با این سطح از آموزش ها ندارند. مهمترین عامل جذب به كار نشدن این افراد، توانمند نبودن و مهارت نداشتن آنان است زیرا افراد توانمند در هیچ جامعه ای همچون جامعه ما بیكار نمی مانند.
در دهه های اخیر شمار دانشگاه های كشور بسیار فزونی یافته و سالانه دستكم یك میلیون نفر از این دانشگاه ها فارغ التحصیل می شوند.
بطور قطع یكی از اهداف مهم دانشگاه ها باید توانمندسازی و مهارت آموزی دانشجویان باشد اما همین حالا هیچ دانشگاهی چنین تضمینی نمی دهد كه دانشجویانش بعداز فراغت از تحصیل به اشتغال دست پیدا كند چون به آموزش های خود اطمینانی ندارد و هیچگاه هم به این مساله فكر نمی كند كه دانشجویانش را برای توانمندسازی آماده كند.
بنابر این این پرسش مطرح است كه دانشگاه ها برای كدامین هدف دانشجو جذب می كنند. مساله اصلی جامعه ما بیكاری است و یكی از مكان هایی كه می تواند این مشكل را رفع كند دانشگاه ها است.
نمی توان جذب افراد در دانشگاه ها را فقط به صرف بالا بردن فرهنگ جامعه مدنظر قرار داد زیرا افزایش خودبخود فرهنگ نمی تواند به نیاز اصلی جوانان یعنی اشتغال پاسخ دهد.
شاید خیلی كم اتفاق بیافتد كه دانشجویی بخاطر ارتقا فرهنگ وارد دانشگاه شود بلكه آنان در كنار ارتقای فرهنگ، نگاه خیلی پررنگی به مهارت آموزی و دستیابی به توانمندی برای اشتغال دارند.
بنابراین یكی از اهداف افراد برای ورود به دانشگاه ها، مهارت آموزی و توانمند شدن است.
در سال های اخیر هر چه به میزان دانشگاه ها اضافه گردید به همان میزان كیفیت آموزش و پاسخ به نیاز اصلی جامعه یعنی آمادگی جوانان برای ورود به بازار كار كاسته شده و كمتر مركز دانشگاهی هم آموزش های خویش را مطابق با نیازهای روز جامعه پیش برده است.
هیچ فردی بخصوص اقشار كم درآمد جامعه ورود به دانشگاه را بدون هدف انتخاب نمی كند و همانطور كه گفته شد یكی از اهداف همین افراد هم رسیدن به كار با استفاده از توانمند شدن و كسب مهارت در دانشگاه است.
اغلب كسانی كه به دانشگاه می روند از قشر كم درآمد جامعه هستند این افراد در كنار اینكه چند سال از بهترین سالهای زندگی خویش را صرف تحصیل در رشته ای سپری می كنند، هزینه های زیادی از شهریه دانشگاه تا خوابگاه، ایاب و ذهاب، كتاب و خیلی مخارج دیگر هم می پردازند تا در بازار به كار اشتغال پیدا كنند یا دستكم طوری توانمند شوند كه بتوانند كارآفرینی كنند.
اكنون این پرسش مطرح است كه آیا دانشگاه های ما چنین جایگاهی دارند یعنی خروجی های این مراكز برای اشتغال در بازار كار یا كارآفرینی توانمند هستند یا نه؟ پاسخ به این پرسش به طور قطع منفی است.
نگارنده سطح بلوغ فكری فارغ التحصیلان، دانشجویان فعلی و كسانی كه بعدها به دانشگاه وارد خواهند شد را بسیار بالا می داند چون آنان از طریق درست و علمی می خواهند توانمند شوند اما آیا دانشگاه های ما به این نیت و تصمیم متقاضیان تحصیل در دانشگاه ها پاسخ درخوری می دهند یا نه؟
میزان توانمندشدن دانشجویان در دانشگاه های خارجی به مراتب بیشتر از ایران است هر چند نمی توان همه تقصیرها در بحث اشتغال و بیكاری جوانان را به دانشگاه ها نسبت داد اما این مراكز هیچگاه در مبحث كیفیت آموزش كارنامه قابل دفاعی ندارند زیرا بیشتر در اندیشه بالابردن كمیت و جذب بیشتر دانشجویان بوده و هستند.
به هر حال در مبحث بیكاری جوانان، فارغ از كیفی نبودن آموزش های دانشگاه ها، سایر دستگاه ها هم كارنامه روشنی در زمینه تولید فرصت های كار برای جوانان ندارند.
در ایران متقاضیان ورود به دانشگاه ها خیلی زیادتر از كشورهای دیگر هستند چون جوانان تصور می كنند برای ورود به بازار كار باید مهارت بیاموزند این اندیشه هر چند درست است اما به علت اقتصاد غیر تولیدی جامعه باید سال های متمادی منتظر اشتغال بمانند و شاید خیلی از آنان هم به كار مورد نظر نرسند. خلاف ایران در كشورهای صنعتی و پیشرفته، خیلی از جوانان به دانشگاه نمی روند زیرا با مدرك دیپلم می توانند در خیلی از مراكز تولیدی، خدماتی و كشاورزی به كار مشغول شوند اما در ایران شاید به علت نبود همان مراكز تولیدی كافی با مدرك دیپلم شانس رسیدن به كارهای خیلی پایین هم برای خیلی از افراد مهیا نشود.
در بحث اشتغال و رفع بیكاری باید دو اقدام اساسی انجام دهیم نخست اینكه اقتصاد كشور به سمت تولید پایدار گام بردارد و از این طریق، شغل های پایدار برای جامعه مهیا شود و دوم اینكه سطح آموزش های مدرسه و دانشگاه به سطحی برسد كه دانشجویان را توانمند كند تا در بازار كار یا كارآفرینی با كمترین مشكل روبرو شوند.
توانمندسازی از اصول توسعه اجتماعی پایدار می باشد از این رو برای رسیدن به كیفیت زندگی باید دو عامل آموزش و افزایش درآمد را مورد توجه قرار دهیم تا جامعه به رشد متوازن خود ادامه دهد.
** خبرنگار
فراهنگ ** 1569 ** 1071
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب