پوریا آذربایجانی :
قصه دفاع مقدس هنوز به سر نرسیده است
كنكور هنر: پوریا آذربایجانی كارگردان سینما ضمن مرور خاطرات خود از دوران همكاری سینمایی با زنده یاد رسول ملاقلی پور صداقت و صراحت را دو خاصیت بارز این كارگردان فقید سینما دانست.
به گزارش کنکور هنر به نقل از مهر، پوریا آذربایجانی کارگردان و بازیگر سینما که سابقه همکاری با زنده یاد رسول ملاقلی پور را در چند پروژه سینمایی داشته است درباره نحوه آشنایی خود با این فیلمساز سینمای جنگ اظهار داشت: زمانی که رسول ملاقلی پور فیلم «هیوا» را ساخته بود و در بنیاد فارابی مشغول تدوین آن بود، آقای زندباف فیلم سینمایی «شیدا» را نیز در دست تدوین داشت و خواهرم نگار آذربایجانی دستیار آقای زندباف در این کار بود. به همین بهانه من آنجا رفت و آمد داشتم و کارهای مختلفی انجام می دادم. همان جا نخستین بار با آقای ملاقلی پور آشنا شدم و وقتی علاقمندی من را به سینما دید با هم کم کم آشنا شدیم و این دوستی ادامه پیدا کرد.
وی بیان کرد: من در دو فیلم «نسل سوخته» و «مزرعه پدری» با زنده یاد ملاقلی پور همکاری داشتم، اما بطور جدی بعد از این ۲ کار با وی در ارتباط بودم و این دوستی و همراهی تنها در پروژه ها نبود. در واقع هربار که او پروژه ای در دست داشت، من سر صحنه رفت و آمد داشتم و از آن جایی که خیلی زود آغاز به کارگردانی کردم یعنی در سن ۲۴ سالگی نخستین فیلم بلندم را ساختم، چندان فرصت اینکه بخواهم دستیار کارگردان باشم نداشتم. اما در همین ۲ پروژه با او کار کردم و پس از آن در کنارش رفت و آمدهای شخصی بسیاری داشتم و همین مورد منجر به این شد که چیزهای بسیار زیادی از او یاد بگیرم. بویژه در رفت و آمده ایم به دفتر او و خواندن قصه های مختلف.
ملاقلی پور سمبل تعهد، صراحت لهجه و صداقت بود
این کارگردان درباره تصویر ذهنی که از زنده یاد رسول ملاقلی پور دارد، توضیح داد: معمولاً یک تصویر کلی از آدم ها در دراز مدت در ذهن جای می گیرد. برای من از رسول ملاقلی پور تعهد به خود، صراحت لهجه و صداقتش است که همیشه در ذهنم مانده و آنرا چراغ راه آینده خودم کرده ام.
وی در بخش دیگری از صحبت های خود بیان کرد: احساس می کنم آشنایی من با او بسیار بیشتر از تاثیر است. سینمای حرفه ای را در همکاری هایم با رسول یاد گرفتم. یاد گرفتم چطور از پس اتفاقات سخت در فیلمبرداری بربیایم و به صورتی مسیرم را عوض کنم تا بتوانم فیلمبرداری را در زمانی که اتفاق عجیبی رخ داده است، ادامه دهم. نکته مهم تر تاثیری که او روی من داشت این بود که یاد گرفتم هر کاری را به هر قیمتی انجام ندهم. بطور قطع یاد گرفتم کارهایی را انجام دهم که به آن وابستگی عاطفی دارم.رسول ملاقلی پور در پشت صحنه «مزرعه پدری»
کارگردان فیلم سینمایی «الوند» اظهار داشت: همیشه گفته ام شاگرد رسول ملاقلی پور بوده، هستم و خواهم بود. از او یاد گرفتم و همیشه وام دار او هستم و حتی در «اروند» نیز به شکل کاملاً خودخواسته گرته برداری از «سفر به چزابه» ملاقلی پور داشتم، دلیلش هم این است که خودم را مدیون و وام دار او می دانم.
زمانی آدم ها خیلی دلی فیلم می ساختند و مسئولین هم دلی به این ماجرا نگاه می کردند، الان احساس می کنم که ماجراها در سطح کلان فرمایشی است و مدیران می خواهند برمبنای یکسری آمار تولیداتی داشته باشند و اتفاقاتی ایجاد شود و اینکه ته آن چقدر به این اتفاقات اعتقاد دارند یا نه برای من همیشه محل سوال بوده است وی درباره خاصیت های رسول ملاقلی پور در عرصه حرفه ای فیلمسازی هم بیان کرد: اول اینکه به شدت مسلط بود. او وقتی سر صحنه می آمد دقیقاً می دانست مقرر است چه اتفاقی بیفتد و اگر به لحاظ فنی با یک صحنه بسیار شلوغ مواجه می شدید، وی در مقام کارگردان برای تک تک جزئیات آن برنامه داشت. هیچ گاه نمی نشست ببیند چه اتفاقی مقرر است بیفتد و همیشه وقتی سرصحنه می آمد کاملاً آماده بود و مشخص بود که چه چیزی می خواهد و ما بعنوان دستیار باید اهتمام می کردیم هر آن چیزی که او می خواهد را انجام دهیم.
آذربایجانی افزود: ما یاد گرفتیم که کارگردانی یعنی اینکه بدانی دقیقاً جزئیات و اتفاقاتی که مقرر است در صحنه رخ دهد یعنی چه! نه آنکه بیایی در صحنه و تازه فکر کنی که چه می خواهی. نکته دوم برای من که خیلی جالب بود صراحت لهجه و صداقت رسول ملاقلی پور بود. یعنی اینکه من هیچ گاه ندیدم او به دروغ از کسی تعریف یا کرنش کند، اتفاقی که این روزها بسیار مد شده است.
وی اضافه کرد: او هر آنچه که احساس می کرد را بیان می کرد یعنی اگر از کسی ناراحت بود به او می گفت، یا اگر خوشحال بود نیز به همین شکل. این تکلیف روشن او با خودش، برای من بسیار آموزنده بود چون امروز من هم اهتمام می کنم سر صحنه چنین رفتاری داشته باشم و بدون اینکه بخواهم ادا در بیاورم و یا برای کسی نقش بازی کنم یا شخصیت افراد را تخریب کنم آن حسی که نسبت به کارشان دارم را بیان کنم. این صداقت و صراحت لهجه نکته بسیار مهمی بود و من کمتر در کسی این را دیدم.
قصه «دفاع مقدس» هنوز به سر نرسیده است
وی در پاسخ به این پرسش که جایگاه سینمای دفاع مقدس این روزها کجاست و چقدر می تواند این روند ادامه داشته باشد؟ و آیا درست است که برخی معتقدند زمان قصه هایی از این دست سرآمده و دیگر مخاطب این دست آثار را نمی پسندد؟ بیان کرد: من این طور فکر نمی کنم، قصه ها سر نیامده است. زمانی آدم ها خیلی دلی فیلم می ساختند و مسئولین هم دلی به این ماجرا نگاه می کردند، الان احساس می کنم که ماجراها در سطح کلان فرمایشی است و مدیران می خواهند برمبنای یکسری آمار تولیداتی داشته باشند و اتفاقاتی ایجاد شود و اینکه ته آن چقدر به این اتفاقات اعتقاد دارند یا نه برای من همیشه محل سوال بوده است.رسول ملاقلی پور در پشت صحنه «مزرعه پدری»
کارگردان فیلم سینمایی «جشن دلتنگی» اشاره کرد: سفارش هایی وجود دارد که آدم ها می کوشند آنرا انجام دهند و این در لایه مدیریتی و حتی نوشتن و کارگردانی وجود دارد. هم اکنون حضور سیاست گذارانی که کمی دلسوز باشند و فقط نیامده باشند ماموریتی را انجام دهند کم شده است و بنا بر این خیلی از اتفاقات دلی نیستند که به دل هم بنشینند وگرنه تکنیک بسیار حرفه ای و جدی شده و منابع قصه ها نیز زیاد است و حتی قصه گوها نیز حرفه ای تر شده اند، اما نکته ای که وجود دارد این است که دل کنار این ماجرا نیست.
وی افزود: گاهی اوقات فیلم هایی با پروداکشن های عظیم می بینیم که از دیدن آن حیرت می نماییم و فکر می نماییم چقدر جذاب است، اما نمی توانیم با آن ارتباط برقرار نماییم چون در آن اعتقادی وجود ندارد و دلی نیست و آن سیستمی که باید آنرا حمایت کند هم بیشتر شبیه این است که مدیری با تیم خود بیاید و وقتی رفت مدیری دیگر با تیمی دیگر این جریان را مدیریت کند. در واقع جای افرادی مانند رسول ملاقلی پور، ابراهیم حاتمی کیا، احمدرضا درویش که با گوشت و پوست و استخوانشان به یکسری چیزها باور داشته و آنرا انجام دهند، خالی است.
آذربایجانی در آخر اظهار داشت: از آن جایی که من صداقت و صراحت را از رسول ملاقلی پور یاد گرفتم، این را می گویم که من با فیلم «اروند» برای اولین بار در جشنواره فیلم «مقاومت» حضور پیدا کردم اما متاسفانه با وجود آنکه «اروند» در همان سال سیمرغ بلورین بخش بین الملل جشنواره فجر را از آن خود کرده بود، در این جشنواره دیده نشد و آخرین روزها نمایش آنرا گذاشتند و حتی در هیچ بخشی کاندیدایش هم نکردند. به صورتی بسیار بد با آن رفتار کردند. نمی دانم مسئولین جشنواره دوره ای انتخاب می شوند یا ثابت هستند اما متوجه شدم داوری آن خیلی فنی نیست، ترجیح می دهم که خیلی نخودی وار زندگی کنم و اگر روزی هم فیلم دفاع مقدسی ساختم مانند «اروند» به آن اعتقاد داشته باشم و فکر نکنم که دوستانی از جاهای دیگر باید آنرا تحویل بگیرند.
منبع: phdhonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب