همراه با مستندهای سینماحقیقت ؛
انتقاد از كلیشه ها درباره مهاجرت
به گزارش كنكور هنر تهیه كننده فیلم مستند تارهای ممنوعه از برخی فیلم هایی كه با مبحث مهاجران افغانستانی در چند سال گذشته ساخته شده اند و به بازتولید كلیشه در این مورد كمك كرده اند، انتقاد نمود.
افسانه سالاری تهیه كننده فیلم مستند «تارهای ممنوعه» كه در سیزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» به نمایش درآمد، درباره ایده ساخت این فیلم به خبرنگار مهر اظهار داشت: فیلم مستند «تارهای ممنوعه» روایت چهار جوان نسل دوم افغانستانی است كه پدر و مادر آنها اواخر دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ به ایران مهاجرت كردند و این جوانان در ایران به دنیا آمده و بزرگ شده اند. این چهار جوان تصمیم گرفته اند گروه موسیقی راك تشكیل دهند و رویای راك استار شدن و برگزاری كنسرت در ایالت بامیان افغانستان را دارند.
وی در توضیح منطقه بامیان كه پایتخت فرهنگی افغانستان شمار می رود، بیان كرد: این منطقه، مكان سمبولیكی بشمار می رود چونكه هم بسیار منطقه ای امن است و به لحاظ طبیعی بسیار زیبا است و در عین حال، منطقه ای هزاره نشین بشمار می رود كه برای هزاره های افغانستان كه معمولاً مهاجران افغانستانی در ایران را هزاره ها می سازند، منطقه ای بسیار مهم می باشد. منطقه بامیان بسیار امن است اما راه هایی كه منتهی به بامیان می شود از جاده ای كه از كابل به بامیان منتهی می شود، جاده جلریز نام دارد و تحت كنترل طالبان است و به این جاده، جاده مرگ گفته می شود. بنابراین تمام سفرها به بامیان معمولا سفرهای هوایی هستند.
سالاری اظهار داشت: این بچه ها قصد دارند نخستین كنسرت شان را در بامیان و در مقابل باقی مانده های مجسمه های بودا كه ۲۰ سال پیش توسط طالبان نابود شدند، برگزار كنند و مسئله ای كه برای من بعنوان یك ایرانی مهم بود این بود كه این بچه ها حاضر هستند تا كجا برای هنر و رویاهایشان پیش روند و حاضر هستند با چه خطرات و ریسك هایی در این راه مواجه شوند كه به رویا و هدف شان برسند.
تهیه كننده «تارهای ممنوعه» درباره كار كردن در حوزه مهاجرت و انگیزه اش از ساخت این فیلم اظهار داشت: كار كردن درباره مهاجرت افغانستانی ها برای من خیلی مهم بود، چون خودم هم سال ۲۰۱۱ از ایران به فرانسه مهاجرت كردم، البته شاید شیوه زندگی من با زندگی مهاجران افغانستانی در ایران قابل مقایسه نباشد اما به هر حال خود تجربه دور از وطن بودن و غربت، تجربه ای است كه خیلی من را با مهاجران افغانستانی در ایران همدل كرد، بخصوص وقتی متوجه شدم كه افغانستانی های داخل ایران، غیر از مسئله غربت، محدودیت های دیگری هم دارند و آنها را تجربه می كنند.
وی توضیح داد: این مهاجران سال هاست شهروند درجه دوم محسوب می شوند و با انواع و اقسام محدودیت های قانونی روبرو هستند و بنابراین برایم مهم شد كه در مورد این مورد كار كنم تا اول از همه مبحث را به ایرانی ها داخل ایران بیشتر بشناسانم و در وهله دوم تلاش كنم در این راه، نسل دوم مهاجران افغانستانی در ایران را كه اتفاقا نسل درخشانی هستند و در بهترین دانشگاه های ایران درس می خوانند بهتر دیده شوند، همچون بچه های گروه موسیقی راك كه سه نفر از آنها كارگر خیاطی و نجاری هستند و نفر چهارم گروه كه خانم است و هر كدام به شكلی گرفتار یكسری محدودیت ها هستند و در عین حال تصمیم گرفتند گروهی راك تشكیل دهند و بابت موسیقی كه به قول خودشان، حتی ایرانیان هم برای اجرای آن با محدودیت مواجهند، تلاش كنند.
سالاری در مورد پذیرفتن تهیه كنندگی این فیلم بیان كرد: من خودم را بیشتر فیلمساز می دانستم تا تهیه كننده، البته سال ها خارج از ایران درس های در رابطه با تهیه كنندگی را خوانده و در ورك شاپ های گوناگونی هم شركت كرده ام و در زمینه جذب سرمایه از موسسات و فستیوال ها تجربه دارم چراركه سال ۲۰۱۵ به همراه چند تن از دوستانم موسسه فیلمسازی را تاسیس كردیم. وقتی آقای حسن نوری با من درباره تهیه كنندگی این فیلم صحبت كرد، آنرا بعنوان نخستین پروژه پذیرفتم. البته چون نخستین كار تهیه كنندگی من به حساب می آمد تا حدودی ریسك كردم. مخاطب این فیلم جامعه مهاجر كل جهان است چونكه یكی از موضوعات روز بحث مهاجرت است و محدودیت هایی كه مهاجران با آنها روبرو هستند
وی، تهیه كنندگی را كاری خلاقانه، هنری و مشترك با كارگردان دانست و اضافه كرد: بخشی از كار تهیه كنندگی مربوط به مسائل مالی است و در دنیای امروز تهیه كننده كسی است كه پا به پای كارگردان جلو می رود و برای من بعنوان یك فیلمساز، این بخش كار بسیار هیجان انگیز بود تا این پروژه و هدف مان به ثمر برسد تا اهداف مالی.
این فیلمساز جوان همینطور بیان كرد: حسن نوری كارگردان افغانستانی است و برای من مهم بود فیلمسازی آشنا با فرهنگ افغانستان این كار را به سرانجام برساند چونكه معمولا فیلم هایی كه در حوزه مهاجرت یا فیلم هایی كه درباره افغانستان ساخته شده، توسط فیلمسازان غیر افغانستانی كارگردانی شده است. به نظر من قصه ای كه توسط فیلمسازی آشنا با فرهنگ كشور مبدا روایت شود، روایتی ارزشمندتر است و باید جدی گرفته شود. حضور حسن نوری، انگیزه مضاعفی برای من شد تا این كار را قبول كنم و خوشبختانه توانستیم از جشنواره معتبر ایدفا، نخستین كمك هزینه ساخت فیلم و امتیازهای ارزشمندی را از این جشنواره دریافت نماییم.
وی به حمایت جشنواره های بین المللی چون ایدفا از ایده فیلم ها اشاره نمود و اضافه كرد: پس از حضور در ایدفا، توانستیم فیلم را در مدرسه تابستانه ایدفا شركت دهیم و با فیلمسازان و تدوینگرهای خوبی مشورت نماییم و پس از آن توانستیم از مدرسه بین المللی فیلم دوحه برای پس تولید فیلم مبلغی را دریافت نماییم. پروژه با این توصیف، بین المللی شد و همین مبحث سبب شد تا قبل از ساخته شدنش دیده شود و این همان چیزی بود كه من می خواستم و برایم مهم بود این مسیر در فضای بین المللی برای من بعنوان تهیه كننده و كارگردان باز شود.
تهیه كننده «تارهای ممنوعه» این فیلم را تنها مختص به مخاطب افغانستانی ندانست و تصریح كرد: مخاطب این فیلم جامعه مهاجر كل جهان است چونكه یكی از موضوعات روز بحث مهاجرت است و محدودیت هایی كه مهاجران با آنها روبرو هستند. برای سازنده این فیلم مهم بود مهاجران در سراسر دنیا بتوانند از این قصه الهام بگیرند كه در هر شرایطی می توان تخیل كرد و مثل كاراكترهای این فیلم از سطح زندگی كارگری بالاتر روند و با رویاها زندگی كرد.
وی در انتها با انتقاد به برخی فیلم هایی كه در چند سال گذشته درباره مهاجران افغانستانی ساخته شده اشاره نمود و اظهار داشت: به نظر من اتفاق خوبی است كه سوژه مهاجرت افغانستانی ها مورد توجه قرار گرفته باآنكه بعضی از این فیلم ها نه تنها كمكی به فضای موجود نكردند بلكه به بازتولید كلیشه ها كمك كردند. برای مثال فیلمی سال قبل ساخته شد كه در میان جامعه افغانستانی و مهاجران و هم بین جامعه شناسانی كه این مسائل را به صورت آكادمیك و حرفه ای دنبال می كند مورد نكوهش قرار گرفت. البته خیلی خوشحالم كه این موضوع بعنوان دغدغه ای برای فیلمسازان مورد توجه قرار گرفته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب